Η λατινική ονομασία του είναι Αγαύη που προέρχεται από την ελληνική μυθολογία. Η Αγαύη ήταν κόρη του Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης, της μητέρας του Διονύσου και σημαίνει θαυμαστή ή αριστοκρατικής καταγωγής. Ήρθε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα από το Μεξικό και σήμερα πλέον θεωρείται χαρακτηριστικό φυτό στην Μεσόγειο. Ζει, μέχρι και 100 χρόνια. Τα φύλλα του σχηματίζουν μία τεράστια ροζέτα, είναι γκριζοπράσινα, και έχουν σχήμα σπαθιού, με άκρες αγκαθωτές που καταλήγουν σε χοντρό μαύρο αγκάθι. Μέσα στα φύλλα του κρατά τους χυμούς του, γι΄αυτο μπορεί να ζήσει χωρίς νερό. Εντυπωσιακή η ανθοφορία του, με τα κιτρινοπράσινα άνθη του, πάνω στο τεράστιο ανθοφόρο στέλεχος. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τού αθάνατου, είναι ότι ανθίζει μόνο μία φορά στης ζωής του και, στη συνέχεια, ξεραίνεται. Αφήνει όμως πίσω του μικρούς παράπλευρους βλαστούς και με την έννοια αυτή δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτός είναι ο λόγος της ονομασίας «Αθάνατος»
Τα Άνω Μούσουρα ή Μούσουρα είναι ορεινό χωριό του νομού Αιτωλοακαρνανίας υψόμ. 583 μέτρα , Ο τροπαιούχος νομπελίστας μας Γ. Σεφέρης, κατά την παραλαβή του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας, το 1963, στην καθιερωμένη ομιλία, έδωσε έναν εξαίσιο ορισμό της πατρίδας μας. «Ανήκω» έλεγε, «σε μια μικρή χώρα. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στην Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τους αγώνες του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου» - .
Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017
TΟ ΦΥΤΟ «ΑθΑΝΑΤΟ » ΣΤΑ ΜΟΥΣΟΥΡΑ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ
Η λατινική ονομασία του είναι Αγαύη που προέρχεται από την ελληνική μυθολογία. Η Αγαύη ήταν κόρη του Κάδμου και αδερφή της Σεμέλης, της μητέρας του Διονύσου και σημαίνει θαυμαστή ή αριστοκρατικής καταγωγής. Ήρθε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα από το Μεξικό και σήμερα πλέον θεωρείται χαρακτηριστικό φυτό στην Μεσόγειο. Ζει, μέχρι και 100 χρόνια. Τα φύλλα του σχηματίζουν μία τεράστια ροζέτα, είναι γκριζοπράσινα, και έχουν σχήμα σπαθιού, με άκρες αγκαθωτές που καταλήγουν σε χοντρό μαύρο αγκάθι. Μέσα στα φύλλα του κρατά τους χυμούς του, γι΄αυτο μπορεί να ζήσει χωρίς νερό. Εντυπωσιακή η ανθοφορία του, με τα κιτρινοπράσινα άνθη του, πάνω στο τεράστιο ανθοφόρο στέλεχος. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τού αθάνατου, είναι ότι ανθίζει μόνο μία φορά στης ζωής του και, στη συνέχεια, ξεραίνεται. Αφήνει όμως πίσω του μικρούς παράπλευρους βλαστούς και με την έννοια αυτή δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτός είναι ο λόγος της ονομασίας «Αθάνατος»
Αναρτήθηκε από
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα. - Κωστή Παλαμά
στις
3:06 π.μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου