ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΩΝ

O Σπυρίδων Τρικούπης
Ο ιστορικός της Επαναστάσεως του 1821 Σπυρίδων Τρικούπης γεννήθηκε το 1788 και πέθανε το 1873. Λόγιος, διπλωμάτης και ιστορικός, υπήρξε μια πολυσχιδής φυσιογνωμία. Πήρε μέρος στην Επανάσταση του 1821 και μετά την Απελευθέρωση ο Ιωάννης Καποδίστριας το 1828 τον διόρισε γραμματέα Επικρατείας, αξίωμα ισοδύναμο με το αξίωμα του πρωθυπουργού και υπουργό Εξωτερικών. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, διετέλεσε πρώτος πρωθυπουργός στο διάστημα της Αντιβασιλείας. Είναι αυτός που έπεισε τον Διονύσιο Σολωμό, να γράφει τα ποιήματά του στην ελληνική γλώσσα αντί της ιταλικής. Πρωταγωνίστησε στην έξωση του Όθωνα το 1862. Συνέταξε μάλιστα ο ίδιος το ψήφισμα της έκπτωσης του από το θρόνο της Ελλάδας.


Ο Ζηνόβιος Βάλβης
Ο Ζηνόβιος Βάλβης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και αργότερα Νομικά στην Πίζα. Σταδιοδρόμησε στο δικαστικό κλάδο και μετά την Επανάσταση των Μακρυγιάννη- Καλλέργη το 1843 ήταν πληρεξούσιος Μεσολογγίου στην Α΄ Εθνική Συνέλευση. Στις εκλογές του 1844 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου. Το 1849 διορίσθηκε υπουργός Οικονομικών και το 1863 υπουργός Δικαιοσύνης και μετά την παραίτηση του Κωνσταντίνου Κανάρη ανέλαβε την πρωθυπουργία. Το 1864 του ανατέθηκε εκ νέου η πρωθυπουργία, που την κράτησε για τρεις μήνες. Πέθανε το 1866.


Ο Δημήτριος Βάλβης
Ο αδελφός του Δημήτριος Βάλβης γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1814. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Λιβόρνο και σπούδασε νομικά στη Πίζα. Σταδιοδρόμησε στο δικαστικό σώμα και το 1855 έγινε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Το 1866 όταν οι στόλοι της Ευρώπης απέκλεισαν τα ελληνικά παράλια, η κυβέρνηση Θεόδωρου Δηλιγιάννη εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση. Τότε ο βασιλιάς Γεώργιος ανέθεσε στο Δημήτριο Βάλβη το σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης στις 30 Απριλίου 1866.


Ο Χαρίλαος Τρικούπης
Ο Μεσολογγίτης Χαρίλαος Τρικούπης γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1832. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι και εισήλθε στο διπλωματικό σώμα. Με την πολιτική ασχολήθηκε το 1865, όταν εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσολογγίου. Διετέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός, έξι φορές υπουργός Εξωτερικών, τρεις φορές υπουργός Εσωτερικών, έξι φορές υπουργός Οικονομικών και δύο φορές υπουργός Στρατιωτικών. Προώθησε αποφασιστικά τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας με μεγάλα έργα υποδομής. Θεωρείται ο πλέον ολοκληρωμένος Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα. Πέθανε στις Κάννες το 1896.


Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης
Μεσολογγίτικης καταγωγής είναι και ο πέμπτος πρωθυπουργός, ο Επαμεινώνδας Δεληγιώργης, που γεννήθηκε το 1829 στην Τρίπολη. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και σταδιοδρόμησε στη δικηγορία. Υπήρξε δραστήριος ως φοιτητής στις αντιοθωνικές κινητοποιήσεις και αργότερα πρωτοστάτησε στην έξωση του βασιλιά Όθωνα. Εξελέγη βουλευτής Μεσολογγίου για πρώτη φορά το 1859. Διετέλεσε υπουργός Δημόσιας Εκπαίδευσης, Εξωτερικών και Οικονομικών. Ανέλαβε την πρωθυπουργία δύο φορές το 1870 και για τρίτη φορά το 1876.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΣ - (Μεσολόγγι, 1857 - Αθήνα 24 Μαρτίου1935) ήταν Έλληνας στρατιωτικός που διετέλεσε αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία.

Κάπου στο Εσκί Σεχήρ
Ο Αρχιστράτηγος συνομιλεί με δύο αξιωματικούς.
Στα δεξιά του (αριστερά στη φωτογραφία ) ο 
Στρατηγός Γεώργιος Πολυμενάκος.

Ο Αναστάσιος Παπούλας (Μεσολόγγι, 1857 - Αθήνα 24 Μαρτίου1935) ήταν Έλληνας στρατιωτικός που διετέλεσε αρχιστράτηγος του ελληνικού στρατού κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία.
Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι και ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, στον Μακεδονικό αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους και στην Μικρασιατική εκστρατεία. Υπήρξε αντίθετος με την επανάσταση στο Γουδί και τάχθηκε με το βασιλικό περιβάλλον. Το 1917 οργάνωσε, μετά την εκθρόνιση του βασιλιάΚωνσταντίνου, τα κινήματα της Θήβας και της Πελοπονήσσου και για τον λόγο αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο. Τελικά δεν εκτελέστηκε έπειτα απο προσωπική επέμβαση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Έμεινε έγκλειστος στις φυλακές του Ιτζεδδίν έως τον Νοέμβριο του 1920, οπότε και του ανατέθηκε απο την αντιβενιζελική κυβέρνηση η αρχιστρατηγία του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ηγήθηκε της εκστατείας προς το Σαγγάριο, που αποτέλεσε σημαντική καμπή για την πορεία του πολέμου.
Τον Μάϊο του 1922 αντικαταστάθηκε στην αρχιστρατηγία από τονΓεώργιο Χατζανέστη και αποστρατεύθηκε. Οι συζητήσεις για την αντικατάστασή του ή την παραμονή στην ηγεσία είχαν ξεκινήσει από τις αρχές Μαΐου καθώς την 15η Μαΐου θα έπρεπε να αποχωρήσει από το στράτευμα λόγω κατάληψης του ορίου ηλικίας. Η κυβέρνηση ήταν αρχικά θετική για την παραμονή του, όμως λόγω διαφωνίας που προέκυψε μεταξύ Στεργιάδη και Παπούλα για την τακτική στη Μικρά Ασία, ο τελευταίος υπέβαλε παραίτηση. Η κυβέρνηση έκανε δεκτή την παραίτηση του και τον αποστράτευσε με κύρια αιτιολογία την κατάληψη του ορίου ηλικίας του και ενώ πρίν είχε δημοσιεύσει στο ΦΕΚ την αντικατάστασή του από τον Χατζανέστη, γεγονός που εξόργισε τον Παπούλα. Με το ξέσπασμα της επαναστάσεως και τον ερχομό του στρατού στην Αθήνα ανέλαβε την εκπροσώπηση της κυβέρνησης στις συνομιλίες με την επαναστατική επιτροπή που έδρευε στο Λαύριο. Υπήρξε δε και ένας από τους επικρατέστερους για να αναλάβει τον πρωθυπουργικό θώκο από την επαναστατική επιτροπή, ιδέα που τελικώς απορρίφθηκε.
Κατά τη Δίκη των έξι, το Νοέμβριο του 1922, κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του Γεωργίου Χατζηανέστηπαρ'όλο που υπήρχε κίνδυνος να παραπεμφθεί και ο ίδιος σε δίκη. Υποστηρίζεται ότι πολλές ευθύνες που του αναλογούσαν τις επέρριψε στον διάδοχό του. Το 1935 συνελήφθη για τη συμμετοχή του στο αποτυχημένο κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935 των Πλαστήρα-Βενιζέλου, καταδικάστηκε σε θάνατο και τελικά εκτελέστηκε δια τουφεκισμού στις 24 Μαρτιου (άλλη πηγή αναφέρει τις 24 Απριλίου) του 1935 μαζί με τον αντιστράτηγοΜιλτιάδη Κοιμήση. Η εκτέλεσή του θεωρήθηκε ως εκδίκηση των αντιβενιζελικών στις εκτελέσεις των έξι το 1922.